Addfwynaf Frenin

Addfwynaf Frenin,
dynol a dwyfol Un,
rhyfeddod nef ei hun
yn ddyn ac yn Dduw:
tragwyddol Air y nef,
Crëwr yn gnawd yw ef,
yma yn plygu lawr
a golchi ein traed.

O’r fath ddirgelwch,
cariad nid oes ei uwch,
plygwch, addolwch,
cans hwn yw eich Duw,
hwn yw eich Duw.

Ef sydd yn haeddu’r clod,
perffaith, dibechod;
dysgodd ufudd-dod
a marw ar groes:
dioddefodd drosom ni,
concrodd drwy aberth drud,
wrth iddo ddiodde’n fud
maddeuodd fy mai.

Doethineb Duw ei hun,
gobaith colledig ddyn,
cariad diderfyn
ddatguddiwyd yng Nghrist;
gwelwch ein Harglwydd cu’n
plygu yn dyner
i godi ein dyndod ni
i entrych y nef.